थत्त तेरिका !

ब्रुनाईमा हुँदा धेरैजसो बेल्कीपख हामी साथीभाइहरु माथि तल्लाको पछाडी बार्दलीमा प्राय गफ्फा लडाउदै बस्थ्यौ । एकपल्टको कुरा हो, प्रबता बहिनी, म र सकुन हो कि सन्देश हो क्यारे त्यो बेला गफ्फा लडाउनेहरु । त्यो बेला नेपाल छोडेर बाहिर निस्केको कति नै भाको थियो र? त्यसैले होला म भित्र नेपाल प्रतिको माया तात्त्तातो नै थियो । जे कुरामा पनि नेपाली, यो पनि नेपाली, त्यो पनि नेपाली नै राम्रो भन्दै निकै राष्ट्रप्रेमी पल्टिनुपर्थ्यो मलाई । अहिले पनि नभाको त होइन तर जे होस् यस्तै नेपालको बारेमा गफगाफ हुँदै थियो हाम्रो त्यो बार्दलीमा ।

त्यो बार्दली धेरै ठुलो त थिएन, चारपाटे सानो, झन्डै चार-पाँच जना मत्रै अट्ने खाले थियो । त्यो बार्दलीमा केटाहरुले लुगा धुएर सुकाउनुको लागि एउटा देखिन अर्को भित्तामा दोरी झुन्डाएर राखेको थियो । त्यो दिन चै म ठ्याक्कै त्यो लुगा सुकाउने दोरीको मुनि एउटा सानो कुर्सीमा उपरखुट्टी लगाएर बसेको मलाई याद छ । अन्त गफैगाफको सुरमा भरै त प्रबता हो की सन्देश... कोस्ले हो गफ्फा लडाउने सुरमा चाल् नपाई अचानक दोरी हल्लाउनु पुगेछ । भरै त म बसेको छेउपट्टि त्यो दोरीमा त कुन्चै मोरा को हो कुन्नि एउटा घिनलाग्दो कट्टु घाममा पाप्पड जस्तै ककरक्क परुन्जेल सुकिराको रैछ । ठ्याक्कै दोरी पनि हल्लिनु, कट्टु त खसेर सिधै मेरो टाउकोमा खप्प !!

झन राष्ट्रप्रेमले प्रेरित भएर कस्तो साह्रो देशभक्ती feelings हरु आईरहेको बेलामा त्यस्तो घिनलाग्दो कट्टु टाउकोमा झरेर फिट हुँदा त हत्त न पत्त त्यसलाई उता फालेर निधार खुम्चाउदै, अकस्मात मेरो मुखबाट पनि निस्किहाल्यो "ह्याँss.. के यो यार झन् ढाका टोपी लगाउने ठाँउमा यस्तो?"