२०११ त्यस्तै रह्यो

मार्च । राती १० बजेको थियो । भात खादै टिभी हेर्दैथिए । ए! ए! भन्दा-भन्दै मान्छे, गाडी, पुल, घर सबै पानीले बगाएर लग्यो -जापानमा । २०१२ मा के-के सपना पुरा गर्ने रहर थियो होला बिचराहरुको, न्युज हेर्दाहेर्दै हातमा भात सेलाएर, दाल पनि सुकेर कक्रक परिसकेछ । अन्त ठुल्ठुलो गाँस सोह्रेर तरकारी थप्नु मात्रै के उठेको थिए -बाहिर एक्कासी पुरै टोल-बजार भरि नै साइरन बज्नु थाल्यो । लामो intervals मा च्वाँss च्वाँss गर्दै साईरन बजिराख्दा त war हुनु आटेको जस्तो लाग्ने । कता-कता पर्ल हार्बर मुभीको scene जस्तो । त्यस् पछि फोनहरु बज्नु थाल्यो । लौ हवाईमा पनि सुनामी आउने हरे evacuate गर्नु पर्छ हरे भनेपछि, "कोस्ले पो भाँडा माझिरान्छ" भन्दै थाल् जति sink मा फालिदिए ।

छिमेकीहरु अताल्लिन्दै, गाडीमा सामान ओसार्दै भागेको देख्दा "ह्या! यो कुइरेहरु त्यत्तिकै डराउछन, किन जाने हो जाबो डाँडामा?" भन्दै हाम्रो कोही कोही साथीहरु धक्कु लाउनु थाले । (खासमा तिनीहरु कुइरे पनि होइनन, अर्कोपाली कृपया नझुक्किनु होला मित्रहरु!..lol ) पक्कै सुनामी आएर लग्यो भने त पछुताउनु पनि नपाईएला, त्यसैले हिरो पल्टेर पछि पछुताउनु भन्दा समयमै बुद्धि पुर्याउनु ठिक भन्ने कुरा बुझाएपछि सबैजना आ-आफ्नो सामानहरु पेकिङ गर्नु तर्फ लागियो ।

सबैभन्दा सुरुमा त मैले मेरो उकुलेले र टुङ्ना झोलामा हालिहाले-त्यो बेला ज्यान भन्दा पनि प्यारो मेरो मात्र कुरा । अनि मत्रै बल्ल पास्पोर्ट, वालेट, एक्-दुइ जोर लुगा फाटा चेपेर निस्के । गाडीमा सबैजना डाँडातिर उकालो लाग्यौ । बाटोमा मान्छेहरु कुदा-कुद्, ग्याँस स्टेसन, पसलहरुमा बोत्तल खानेपानी सबै बिक्री भैसकेछ । फुस फुस् पानी पार्नु थालिसकेको थियो । रेडियोले अरु evacuation spot हरु कता कता छ, एमर्जेन्सीको लागि फोन नम्बरहरु दोहोर्याएर दिंदैथ्यो ।

आम्मा हौ, डाँडामा को टुप्पोमा पुग्दा त बाटोको दाया-बाया दुवै तर्फ गाडी नै गाडी, कस्तो लामो लाईन् । सबैभन्दा पछाssssडी पुगेर मात्रै पार्किङ पाको । झ्याल खोल्दा मच्छेरले टोकेर हैरान । मान्छेहरु कोहि ध्यान दिएर रेडियो सुन्दैथिए । कोहि भने ठुल्ठुलो म्युजिक घन्काएर गाडी माथि छतमा बसेर समुन्द्र तर्फ हेर्दै बिअर खादैथिए । Dock मा भाको पानी जहाजहरुले असर गर्ला भनेर समुन्द्र पारी पठाईएको रैछ । माथि डाँडाबाट हेर्दा आधा रातमा समुन्द्रको बिच्चमा यति धेरै पानी जहाजहरुको झिलिमिलीले माथि पुरै आकास नै उज्यालो देखिन्थ्यो । लोकल न्युज च्यानलको गाडी छेउमा थियो । मान्छेहरु सित इन्टरभिउ लिदैथ्यो । घाँस मैदान टेन्ट नै टेन्ट ले भरिएकोथियो । सुनामी आयो भने चै के चै गर्ने होला? भनेर बिचार गर्दा घर परिवार निकै याद आउदरैछ । बिहा गरेको भापो बुढी सम्झिनु ।

हुरी बतास चल्नु थाल्यो । पानी निकै जोडले पर्नु थाल्यो । बिहानको २ बजे रेडियोले अब २० मिनेटमा सुनामीले हिर्काउछ भन्दा फेरि फेरि साईरन बज्नु थाल्यो । त्यस्तो बेला ५ मिनेट पनि कत्ति ढिलो बित्दोरैछ । घरबाट राती ११ बजे निस्केको, बिहानको ३ अनि ४ अनि ५ बज्यो । समुन्द्रमा पानीको सेतो धर्का त देखिन्थ्यो तर धन्न सेलाएर गोयो । पानी पर्नु पनि रोक्कियो । राती हतार हतारमा झोलामा हालेको ७-८ ओटा स्याउ पनि बाँढेर खाईसकेछु । अरु बेला सित्तिमित्ती तिर्खै नलाग्ने, त्यो जम्बो कोकको बोत्तलमा भरेको पानी पनि पालैपिलो पिउँदा सकिसकेछ । तर धन्न warning clear भैसक्यो अब घर फर्के हुन्छ भनेर रेडियो फुकेपछि ओरालो लाग्यौ ।

कोठामा पुग्दा त भान्सामा हिजो को भाँडा जस्ताको त्यस्तै थुप्रिराको रैछ । "ह्या! कोस्ले पो माझिरान्छ" भन्दै सुत्नु गोए । साथीहरु "मैले भनेको होइन? मैले नजाम भनेकै त हो नि! बित्थामा गोएर मच्छेरलाई टोकाउनु मात्रै" भन्दै हास्नु थाले । आफुलाई त निन्द्रै प्यारो ।