२००७ सालको गर्मीको बिदा

आज चै काम गरेर आएको । एक्दमै थकाई लागिरहेको छ । बिस्तारी बिस्तारी मैला लुगाहरु थुप्रिदैछ । हुन त कपडा धुने लण्ड्री पनि यो पालि त घरको ठ्याक्कै पछाडी छ । इन्टर्नेट पनि घर भित्र सजिलै टिप्ने रहेछ । यो पालि चै रमाईलो भैरहेकोछ । हुन त आज खासै भन्नु पर्ने कुरा त केहि छैन त्यैपनि ब्लगलाई निरन्तरता दिनका लागि केहि दुई चार शब्द भएपनि कोरौ भनेर हो ।

बसमा चढ्नु $२.०० डलर लाग्छ । बस चढेपछि एउटा टिकट पाईन्छ र त्यो टिकटले पुरा दिन भरि चढ्ने ओर्लिने गर्नु पाईन्छ । एउटा टिकटको समय चै बिहान ६ बजे देखिन लिएर भोलिपल्ट बिहानको ६ बजे सम्म गरेर पुरा २४ घण्टा सम्म लागु हुन्छ । हरेक दिन फरक-फरक कलरको टिकटमा फरक-फरक अक्षर लेखिएको टिकट हुन्छ । यहाँ ओसन सिटिको बसमा चढ्नु पनि एउटा नौलो अनुभव हुन्छ । संसार भरिका थरि थरि देशबाट आएका मान्छेहरुले भरिएको हुन्छ । कुईरे, काले, नेपाली, रसियन, थाई, पोलिश, मोरोक्कन देखिन लिएर, जमैकन अनि त्यस्तै त्यस्तै देशहरु गरिकन मेहिकन लगायत सबै थरिको मान्छेहरु त्यो बसमा चढेको हुन्छन । रसियन केटीहरुको अगाडी अमेरिकन केटीहरु त सबै कस्तो साह्रो मोटी-मोटी देखिन्छ रहेछ । रसियन केटीहरु चै दुब्ली न दुब्ली, पातली झण्डै मोडल जस्तै ज्यान भएको हुन्दारहेछ । अमेरिकनहरु बेसी मासु र चिज्ज खाएर होला मोटा मोटा भएको ।