नेपालमा हुदाँ एउटा ढलेको सिंका पनि ठाडो नपार्नेलाई यहा आएर दिन रात आव्हर्स् गन्दै काम गर्नु पर्दा त गाह्रो त हुन्छ नै । हरियो डलरले जिउमा नभएको मैला पनि निकालिदिँदा रहेछ । असम्भवलाई पनि सम्भव बनाउदरहेछ ।

काठमाण्डुमा घरमा बस्दा मधिसे मिस्त्रिहरु काम गर्नु आउदा आफु चै मज्जाले बहिर घाम तापी तापी चियाको मज्जा लिंदै उनिहरुले काम गरेको हेरेको कुरा याद आयो । यहा ओसन सिटिमा रेस्टुरेन्टमा काम गर्दा कुर्सिहरु पेन्ट गर्दा खेरी कुइरेको बच्चाहरुले मैले काम गरेको ध्यान दिएर हेर्दा त्यै कुरा याद आयो ।

सबैको पालो फर्केर आउदरहेछ ।

नेपाली दाजुभाईहरुको दुख मर्का देख्दा सुन्दा त यस्तो पाराले कहिले सम्म चल्छ होला भनेर टेन्सन पनि हुन्छ । हुन पनि किन नहोस? नेपालीहरुले कहिले सम्म यसरी आफ्नो देश छोडेर अर्काको देशमा काम गर्ने हो ? यहा विदेशमा जत्तिको दुख गरिन्छ, त्यति नै दुख आफ्नै देशमा गरे वापत अहिले सम्म हाम्रो नेपालमा पनि केहि न केहि प्रगति त भैसकेको हुन्थ्यो कि?